Rok 1939, był dla państwa polskiego tragiczny. Dwóch najemców podzieliło pomiędzy siebie tereny Polski, w części włączając je do swoich terenów – wschodnie tereny II RP – do ZSRR, Śląsk Wielkopolska, Pomorze oraz Mazury do Rzeszy Niemieckiej. Na pozostałych terenach została utworzona Generalna Gubernia pod rządami bliskiego współpracownika Hitlera Hansa Franka. Od pierwszych dni swoich rządów usiłował wprowadzić niemiecką politykę administracyjną między innymi przez odpowiednią politykę monetarną. Ułatwić mu to miał stworzony w Krakowie Bank Emisyjny w Polsce, którego prezydentem został Feliks Młynarski. Młynarski uzyskał wcześniej zgodę na objęcie tej funkcji od władz Polski na Emigracji. Bank ten przez dwa lata wyemitował bilety o nominałach 1, 2, 5, 10, 20, 50, 100 oraz 500zl.
Większość tych pieniędzy była wzorowana na banknotach z okresu IIRP i posiadała proste zabezpieczenia. Podczas II wojny były one bardzo często fałszowane. Już zaraz po wojnie w strukturach ZWZ powołano specjalną komórkę PWB 17 czyli Podziemną Wytwórnię Banknotów. W jej skład wchodzili pracownicy Wytwórni Papierów Wartościowych w Warszawie, gdzie były drukowane niektóre banknoty emitowane przez okupanta. Ułatwiało to zadanie fałszowania biletów pieniężnych, gdyż używano niekiedy nawet tych samych narzędzi co do produkcji oryginalnych banknotów łącznie z użyciem oryginalnego papieru czy też numeratora.
Fałszowane banknoty były najczęściej przemycane do wytwórni, a tam następnie podmieniane na oryginalne, które miały być zniszczone jako makulatura, pod nadzorem niemieckim. Ilość fałszerstw banknotów Banku Emisyjnego była imponująca. Falsyfikaty były wychwytywane przez specjalistów banku, którzy na banknotach później nabijali pieczątki o treści „Falsch Emissionbank” Trzy banknoty posiadały zabezpieczenia, które dość skutecznie utrudniały dokonanie fałszerstwa, były to banknoty o nominałach, 50zł emisja z roku 1941, 100zł – emisja z 1941 oraz pochodzący z 1940 roku banknot o nominale 500zł, który jako jedyny był drukowany w technice matrycy stalorytowej z drukiem wypukłym, a jego znakiem wodnym była głowa górala w kapeluszu. Praktycznie nie był on fałszowany przez polskie podziemne wytwórnie.
Zdjęcie do artykułu znalezione na stronie Wikipedia.org
